Թուրք հոդվածագիր. «Քանի որ մեր շարքերում այլևս հայ կամ ասորի չի մնացել, մենք իրար ենք սպանում»

Հասարակական09:51, 11 Հունիս 2013

Թուրք հոդվածագիր. «Քանի որ մեր շարքերում այլևս հայ կամ ասորի չի մնացել, մենք իրար ենք սպանում»

Վերջին օրերին թուրքական մամուլում տարածում գտավ թուրք հեղինակ Բայրամ Քալքանի «Ոչ մուսուլմանի անեծքը» վերնագրով հոդվածը, որտեղ փորձ է կատարվում գտնել մուսուլմանական աշխարհում այժմ տեղի ուեցող ներքին կոտորածների պատճառները:

Հոդվածի հիմնական մասը` ստորև.

Հոդվածս ուզում եմ սկսել հայտնի միասացվածքով. «Մի՛ վերցրու անմեղի անեծքը, այն կամաց-կամաց կկատարվի»:

Ասել կուզի` ոչ ոքի վատություն մի՛ արա, երկնային արդարության առջև կամաց-կամաց կհատուցես արածդ բոլոր վատ արարքների համար: Եվ ահա մենք՝ մահմեդականներս, այժմ հենց այդ կամաց-կամացն ենք ապրում: Այժմ մենք վճարում ենք ոչ մուսուլման ժողովուրդների հանդեպ մեր գործած դաժանությունների գինը: Վճարում ենք Թուրքիայում, Իրաքում, Պակիստանում, Աֆղանստանում, Պաղեստինում, Սիրիայում:

Մեր մեջ կգտնվեն մարդիկ, ովքեր կմտածեն` արդյո°ք հիմա այսպիսի բան գրելու ժամանակն է: Ես կպատասխանեմ՝ այո, հիմա է ճիշտ ժամանակը ու կպարզաբանեմ, թե ինչու:

Ալևիներին Դերսիմում, Մարաշում, Սվասում ու Չորումում չկոտորեցի՞նք: Մեկ միլիոնից ավելի հայերի, այդ թվում և հղի կանանց չասեցի°նք. «Կամ մուսուլման դարձիր, կամ մահացիր»: Մուսուլմանություն չընդունած հայերին առանց խղճի խայթի չսպանեցի՞նք: Միդյաթում և շրջակայքում հազարավոր ասորիների չոչնչացրեցի՞նք: Մեր ցեղակից եզդիների ունեցվածքին բռնությամբ չտիրացա՞նք: Եզդիների՝ այս տարածքը լքելու համար տեսակ-տեսակ ճնշումներ չգործադրեցի՞ք: Եզդիները մեզ պահ տված իրենց հողերը, ունեցվածքն ու գյուղերը կարողանում են հետ վերցնե՞լ: Մենք հետ տալի՞ս ենք դրանք: Ոչ, չենք տալիս: Ավելին, այդպիսի դաժանություններ ենք անում ու ասում ենք, թե ժողովրդավար ենք, մուսուլման ենք:

Այսօր մեր կողքին ինչքա՞ն հայ կա: Պատասխանը պարզ է՝ մեր շարքերում գրեթե հայ չկա: Ինչքա՞ն եզդի կամ ասորի կա: Ասորիները չլինելու չափ քիչ են, իսկ եզդիներին էլ կարելի է ձեռքի մատների վրա հաշվել: Գրածներս ընդամենը պատերազմական վիճակում գտնվող մուսուլմանական աշխարհում տեղի ունեցող կոտորածների համառոտ մասն են: Իսկ վերը թվարկածս այդքան կոտորածներն իրականացնողները մտածել և մտածում են, որ դրանք արվում են հանուն իսլամական կրոնի: Լավ, բայց արդյո՞ք իսլամի մեջ այդպիսի դրույթ կա:

Քավ լիցի, իսլամում երբեք նման կոտորածների ու դաժանությունների համար տեղ չկա: Աստված ինչու՞ է տիեզերքի աստված (Rabbilalemin) կոչվում: Եթե Ալլահը միայն մուսուլմանների աստվածը լիներ, ապա կկոչվեր մուսուլմանների աստված (Rabilmüslimin): Կարճ ասած՝ նրանք, ովքեր մտածում են, որ այդքան սպանդ իրականացվում են հանուն իսլամի, սխալվում են: Ազգային փոքրամասնությունների նկատմամբ մեր իրականացրած կոտորածների գինն այժմ իրար կոտորելով ենք վճարում: Քանի որ մեր շարքերում այլևս հայ կամ ասորի չի մնացել, մենք իրար ենք սպանում: Դրա պատճառն էլ է պարզ. նախկինում ասում էինք, սպանի՛ր ոչ մուսուլմանին, ով սպանի 3 ոչ մուսուլմանի, կգնա դրախտ: Հիմա ասում ենք. «Նա շիա մուսուլման է՝ սպանի՛ր, մյուսը սուննի մուսուլման է՝ սպանի՛ր, երրորդն էլ ալևի է՝ սպանի՛ր», ու կրկին սպանում ենք: Այսինքն մերոնք միշտ սպանում են: Սպանելը կարծես մեր արյան մեջ լինի. օտար չգտնելով՝ միմյանց ենք սպանում:

Ermenihaber.am