ERMENI HABER AJANSI

Մարտի 21-ի վաղ առավոտյան իսլամիստ ծայրահեղականների զինված խմբավորումները ապստամբները Ալ-Քաիդայի, Ալ Նուրսայի և այլ ահաբեկչական կազմակերպությունների զինյալների մասնակցությամբ հարձակվեցին հայկական Քեսաբ ավանի ու շրջակա գյուղերի վրա: Հարձակումը կատարվեց Թուրքիայի սահմանից՝ 8 ուղղություններով: Քեսաբահայերը, որոնք կազմում են ավանի բնակչության 80%-ը, սիրիական կառավարական բանակի օգնությամբ ու ցուցումներով կարողացան ժամանակին նահանջել 60 կմ հեռու գտնվող Լաթաքիա: Քեսաբաբնակ մոտ 700 հայկական ընտանիքների մի մասը ապաստան գտավ Լաթաքիայի իրենց ազգականների տներում, մյուս մասն էլ՝ հայկական եկեղեցիներում ու այլ հայկական կառույցներում:

Հայաստանում Քեսաբի մասին լուրերը առավել շատ զգացմունքային դաշտում ընդունվեցին, ինչը հասկանալի էր՝ քեսբահայությունը 2 անգամ գաղթի ու կոտորածի էր ենթարկվել … ու կրկին տեղահանություն: Առավել ցավալին այն էր, որ այս անգամ էլ Թուրքիան անմասն չէր քեսաբահայությանը պատճառած ցավերից:

Նախնական շոկին հաջորդեցին հայկական կողմից արված հայտարարություններ, գործողություններ, օգնության կոչեր ու նույնիսկ քեսաբահայերին պաշտպանելու համար զինված ջոկատներ հավաքագրելու առաջարկություններ: Հանրապետության նախագահը ևս դատապարտող հայտարարությամբ հանդես եկավ, ինչը նույնիսկ բավական մեղմ երևաց համատարած դատապարտող հայտարարությունների ու հակաթուրքական կոչերի ֆոնին: Զգացմունքային մղումներով արված հայտարարություններին հաջորդեցին ավելի սառնասիրտ, կշռադատված հայտարարություններ և նույնիսկ դիմումներ տարբեր միջաղգային կառույցներին ու ելույթներ միջազգային բարձր ամբիոններից:

Իսկ ի՞նչ էր անում այդ ընթացքում ահաբեկիչներին ու Սիրիայի ապստամբական ընդիմադիր ուժերին ակտիվ ռազմատեխնիկական աջակցություն ցույց տվող Թուրքիան: Առաջին օրերի լռությանը հետևեց Թուրքիայի արտաքին գործերի նախարարի հայտարարությունը, ով չքմեղանալով ասում էր, թե Թուրքիան մնացած սիրիացի փախստականների նման պատրաստ է նաև հյուրընկալել քեսաբահայերին, եթե լինեն այդպիսիք: Դավութօղլուն այդ հայտարարությամբ փորձեց արտաքին աշխարհին ցույց տալ, թե Թուրքիան ինչքան «հոգատար» է հայերի նկատմամբ, ճիշտ այնպես, ինչպես երիտթուրք պաշտոնյաներն էին ցեղասպանության տարիներին տեղահանվող հայերի թանկարժեք կահկարասիները պահեստներ տեղափոխելիս բոլորին հավաստիացնում, թե դրանք տեղափոխվում են ավելի «ապահով» վայրեր՝ հետագայում տերերին «վերադարձվելու» նպատակով:

Օրեր առաջ երկու հայ  տարեց կանանց, այնուհետև ևս ավելի քան մեկ տասնյակ տարեց քեսաբահայերի տեղափոխեցին Թուրքիայի միակ հայկական գյուղ՝ Վաքըֆլը: «Հոգատատար» Թուրքիայի կերպար ստեղծելու առումով սա իսկական նվեր էր: Իշխանությունները միանգամից անցան գործի. բոլոր իշխանամետ լրատվամիջոցները սկսեցին գովերգել Թուրքիայի «հումանիզմը»՝ կերտելով մարդասեր, հոգատար ու վեհանձն Թուրքիայի կերպարը: Իշխանամետ «Անադոլու» լրատվական գործակալության, ապա այլ լրատվամիջոցներում տարածված «Թուրքիան բացեց իր գիրկը Քեսաբի հայերի առջև» վերնագիրը գրավել էր թուրքական լրատվադաշտը: Սակայն հրահրված այս պաթոսի` ոտքից գլուխ կեղծ լինելը ի հայտ եկավ այն ժամանակ, երբ լրատվամիջոցների ներկայացուցիչները զրուցեցին տարեց քեսաբահայերի հետ, որոնք բացահայտեցին, որ Թուրքիա են տեղափոխվել ոչ իրենց կամքով: Իրականում զինյալները խաբել էին քեսաբցիներին՝ ասելով, թե Լաթաքիա են տանում, փոխարենը վերջիններիս տեղափոխել էին Թուրքիա: Այս խայտառակ բացահայտումը ևս մեկ անգամ գալիս է հաստատելու Թուրքիայի՝ հայերի նկատմամբ վարած անմարդկային քաղաքականությունը: Այդ քաղաքականությունը ունի 2 երես:

Արտաքին երեսը ցույց է տալիս, որ Թուրքիան պատրաստակամ է հայերի ու Հայաստանի հետ լավացնել հարաբերությունները ու դրա համար անում է ամեն հնարավորը: Այս գիծը ավելի է ընդգծվում Հայոց ցեղասպանության 100-ամյակի նախաշեմին՝ հատկապես արտաքին աշխարհին աչքին համոզիչ երևալու մարմաջով:

Ներքին իրական երեսը ցույց է տալիս հանրապետական Թուրքիայի իշխանությունների նմանությունը իրենց հայատյաց նախնիներին:

Ռաֆայել Սահակյան

Ermenihaber.am